Μόλις πέρασαν και τα φετινά Χριστούγεννα και καθώς κάθομαι στο κρεβάτι λίγες ώρες πριν από την επανένταξη στο σχολικό πρόγραμμα, λίγο εκείνο το ποτό που απολάμβανα πριν δυο περίπου ώρες λίγο και η χαλάρωση μέσα στην αμαρτία τις στιγμής. Χωρίς να θέλω να σταθώ στο πνεύμα των Χριστουγέννων και χωρίς να θέλω να νουθετήσω θα αναφερθώ σε πράγματα που παρατήρησα όσων αφορά την προσωπικότητα, ανθρώπων που ήξερα. Όχι κάποιου συγκεκριμένου πρόσωπου, αλλά με αυτό το έναυσμα θα ασχοληθώ με τον άνθρωπο και το πώς αυτός μπορεί στο όνομα μιας ιδέας με σκοπό να ταιριάξει με όλους να σβήσει το εγώ του.
Σύμφωνα με αυτά, ο άνθρωπος εισέρχεται σε στιγμές πλαστικότητας, στο όνομα ξένων ιδεών και αντιλήψεων, αποσκοπώντας σε μια κοινωνική αναγνώριση. Κατ’ αυτό τον τρόπο λοιπόν το άτομο ξεπουλιέται και κοινωνικά και ατομικά.
Άλλωστε όλα μπορούν να χαρακτηρίσουν ένα ξεπούλημα. Ο άνθρωπος, στο όνομα αυτού που πρέπει, το οποίο κάποιος άλλος καθόρισε, ξεχνά το εγώ του, ξαπολάει την προσωπικότητα του, για το φαίνεσθε και γίνεται ένα άθυρμα μέσα στη κοινωνία. Ένα κοινωνικά ακοινώνητο ον.
Επεξηγώντας λοιπόν, ο μόνος στόχος πλέον δεν είναι η ικανοποίηση του ίδιου του άτομου, ως ψυχικό όφελος, αλλά των άλλων. Εδώ φυσικά, δεν τίθεται θέμα σωστής θρησκευτικής αντίληψης, παρά θέμα “taboo”, μιας και ο απροσάρμοστος, ο διαφορετικός, δεν θα ταιριάξει ποτέ στο πνεύμα της παρέας, αλλά αντίθετα θα εκδιωχτεί.
Αυτά τα «μανιχαιστικά» πρότυπα προβάλλει η κοινωνία, η οποία έχει χάσει και η ιδία το ίδιο το νόημα της. Ο Σκρουτζ άλλωστε ποτέ δε θα ταιριάξει στις ζωές μας, αλλά αυτός, που θα φορέσει το ακριβότερο παλτό, και αφού μονό αυτό θα τον ξεχωρίζει από τους υπόλοιπους, θα είναι το πρόσωπο τις βραδιάς.
Καθένας κοιτάζει να μοιάσει στον άλλον. Να σκοτώσει το διαφορετικό, να γίνει αυτό που κοροϊδεύει ίσως, με σκοπό να βιώσει κάποιες παροδικές στιγμές χαράς, ακόμα και κρυμμένος πίσω από κάτι που δεν είναι σίγουρα αυτός. Το ξεπούλημα λοιπόν των ψύχων συνεχίζεται και η ματαιοδοξία του ανθρώπου φτάνει στο «ζενίθ».
Μάλιστα καθώς ο ανθρωπινός του αβδηριτισμός κορυφώνετε, για καταξίωση, αποζητά να γίνει το πρόσωπο της βραδιάς. Κοιτάζει τους πάντες ως εχθρούς, τον ίδιο ως εμπόδιο. Τίποτα πάνω του δεν είναι σωστό και πρέπει να καταφέρει να φτάσει με κάθε τρόπο εκεί που του καθόρισαν να πάει.
Θυμάμαι τώρα πως άκουσα, ότι σε κάποια ληστεία, οι μάρτυρες είπαν, πως ο δράστης φίλησε επιδεκτικά τα χρήματα και ευχήθηκε Καλά Χριστούγεννα. Ο άνθρωπος έχασε την ταυτότητα του και με κάθε μέσω αποζητά να υλοποιήσει τους στόχους του.
Ψέματα…
Ο όρος άνθρωπος δεν ταιριάζει πλέον σε αυτό το ζώο που θέλει να λέγεται έτσι και να ανέχεται την οχλοκρατία. Ο άνθρωπος πρέπει να είναι ον και όχι ξεπούλημα ψυχής και συμφερόντων.
Έχοντας υπόψη λοιπόν πάνω απ όλα την ψυχική ακεραιότητα, θα πρέπει να φανούμε αντάξιοι των περιστάσεων που μας όρισαν ως μη έλλογα όντα. Θα πρέπει όλοι αρχικά να αναζητάμε ποιοι είμαστε και όχι ποιοι πάμε και ίσως θέλουμε να γίνουμε.
Έν κατακλείδι, θέλω να τονίσω πως πρέπει ο καθένας να ακολουθεί τις δίκες του επιλογές, ώστε το φαίνεσθαι και το πλασματικό να πάψουν να κυβερνούν τις ζωές μας, ξεπουλώντας τες σε γιορτές εμπορίου.
Νίκος Ευτάτογλου
