Το παρακάτω απόσπασμα, προέρχεται από ένα ημερολόγιο με τίτλο «Ημερολόγιο ενός καμένου»,, το οποίο το βρήκα στον πάτο της θάλασσας. Συνεπώς, οποιαδήποτε ομοιότητα με πραγματικά πρόσωπα ή καταστάσεις δε μπορεί παρά να είναι τυχαία.
Αγαπητό μου ημερολόγιο,
η σημερινή μέρα, αν και ξεκίνησε φυσιολογικά, μου επιφύλασσε πολλές εκπλήξεις… Κλασσικά, πριν φάω πρωινό, τσέκαρα τα profiles μου σε facebook, myspace, hi5, twitter, lockerz, blogspot και vampirefreaks. Είδα τα e-mails μου, και αφού βεβαιώθηκα πως κανένας από τους 3.672 φίλους μου δεν είναι online στο msn, έφαγα μερικά cookies. Έκανα ένα καβγαδάκι μικρού μήκους με τη μάνα μου, η οποία επέμενε ότι έπρεπε να πάω σχολείο αν και την προειδοποίησα πως έχω κολλήσει ΤΟΝ ιό! Τον Loss1N2 ούτε το Kaspersky v12.2.43 δε τον πιάνει… Ευτυχώς τον εντόπισα χειροκίνητα χτες το βράδυ και μπόρεσα κάπως να περιορίσω την καταστροφή. Τέλος πάντων, στο σχολείο ήταν κάπως βαρετά – δόξα τον Bill Gates, τις 2 τελευταίες ώρες είχαμε πληροφορική. Ας είναι καλά τα windows! Με μια μικρή παρέμβαση στο C:/Windows/drivers/system32/hosts , ο Τζόνης από δίπλα ούτε στο Google δε μπορούσε να μπει! Κρίμα που αυτές οι δύο ώρες πέρασαν τόσο γρήγορα… Μόλις χτύπησε το κουδούνι, γύρισα σπίτι και τσίμπησα μερικά cookies (από τον Mozilla αυτή τη φορά). Άφησα το www.domyhomework.net να διαβάσει για αύριο, και έκανα format στο διαμαντάκι μου. Ίσα ίσα πρόλαβα να τελειώσω πριν τις 4, γιατί είχαμε και πρόβα με τα παιδιά! Τα σπάσαμε σήμερα, βγάλαμε το On the rocks στο Expert! Μετά πήγα για ψώνια. Πήρα ένα ζευγάρι παπούτσια, 3 μπλουζάκια και μια ζακέτα, όλα μαζί δυόμισι ευρώ από το e-bay. Μέχρι εκείνη τη στιγμή όλα κυλούσαν φυσιολογικά… Ώσπου στο κάτω δεξί άκρο της οθόνης μου εμφανίστηκε ένα “x”. Για κάποιον λόγο είχα αποσυνδεθεί από το internet! Δε σου κρύβω πως τρόμαξα… Ούρλιαξα με δύναμη και μετά έβαλα τα κλάματα… Πως μπόρεσαν να μου το κάνουν αυτό??? Πήγα στο μπάνιο και άρχισα να βγάζω τα φρύδια μου – κάποιες φορές με βοηθάει να ηρεμήσω… Μάταια όμως! Προσπάθησα να παίξω πασιέντζα offline μήπως και ξεχαστώ, αλλά πάλι τίποτα! Αφού έφαγα τα νύχια μου και σκυλόβρισα τον αυτόματο τηλεφωνητή του ΟΤΕ, αποφάσισα πως ο κόσμος αυτός είναι πολύ άδικος και πως η ζωή δεν αξίζει πια. Έτσι, σε μια ύστατη προσπάθεια λύτρωσης, δοκίμασα να αυτοκτονήσω, σφίγγοντας το καλώδιο του modem γύρω από το λαιμό μου. Τότε κατάλαβα πως έχω wireless…
Η ζωή χωρίς internet είναι σαν ψάρι χωρίς ποδήλατο.
Βασιλάκης Καϊλας
ΥΓ: Πάω να μάθω κολύμπι.
Ένα άρθρο του Θοδωρή Cortez Μανώλα
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου