Ταινιες!!

Dodgville
Του Lars von Trier
Με την Nicole Kidman, Harriet Andersson, Lauren Bacall
H τελευταία ταινία του Δανού σκηνοθέτη, σίγουρα δεν είναι μια ταινία για όλους. Αυτό βεβαία δεν είναι κάτι το όποιο δεν περιμέναμε από τον σκηνοθέτη των τόσων αμφιλεγόμενων ταινιών. Το Dodgville πηρέ εξαιρετικές κριτικές κατά την προβολή της στο τελευταίο φεστιβάλ Καννών. Σίγουρα στην μεγάλη δημοσιότητα που πηρέ συνέλαβε κατά πολύ η παρουσία της Νicole Kidman, αφού ο Trier σπάνια διαλέγει γνωστούς ηθοποιούς για τις παράγωγες του.
Η ταινία μας παρουσιάζει μια μικρή απομονωμένη Αμερικάνικη πόλη, στην οποία βρίσκει καταφύγιο μια γυναίκα που προσπαθεί να ξεφύγει από αυτούς που την κυνηγούν. Στην αρχή γίνεται δεκτή από την μικρή κοινωνία όμως τα πράγματα δεν εξελίσσονται όπως θα ήθελε. Ολόκληρη ταινία διαδραματίζεται σε ένα και μόνο σκηνικό. Οι τοίχοι των σπιτιών δεν υπάρχουν ώστε να μπορούμε κάθε στιγμή να βλέπουμε τις αντιδράσεις των κατοίκων όσο βρίσκονται στα σπίτια τους. Τα δέντρα είναι ζωγραφιστά, οι πόρτες δεν υπάρχουν, και γενικά ο σκηνοθέτης θέλει να επικεντρωθεί το βλέμμα του θεατή στα πρόσωπα και όχι στα αντικείμενα. Η ερμηνεία της Kidman είναι παρά πολύ καλή σε έναν ρολό που δεν την είχαμε συνηθίσει.
Γενικά είναι μια αυστηρά cinefil ταινία που όμως στο τέλος ο Trier καταφέρνει να μας μεταφέρει την κατάντια της Αμερικάνικης κοινωνίας. Βεβαία περιέχει και διάλογους που κουράζουν. Τονωθείτε και σίγουρα οι 2 ώρες και 50 λεπτά δεν πέρανε και τόσο εύκολα. Σίγουρα όμως είναι μια πρόταση για όσους θέλουν να δουν κάτι διαφορετικό.

Μαρλει, ένας μεγάλος μπελάς-MARLEY AND ME


Το Marley and me βασίζεται στο best seller του βιβλίου του John Grogan και είναι μια γλυκιά και ευχάριστη οικογενειακή κωμωδία που έχει ως άξονα την σχέση μιας οικογένειας και ιδιαίτερα του κεντρικού ηρώα και αφηγητή, με τον σκύλο τους Marley.
Η συγκεκριμένη όμως ταινία είναι κάτι παραπάνω από ένα έργο για τις περιπέτειες ενός κατοικίδιου και την σχέση του με τα αφεντικά του, κάτι σαν το γνωστό σε όλους Beethoven (1992). Κατά την διάρκεια της ταινίας παρακολουθούμε την ζωή των john και jenny Grogan και τα σκαμπανεβάσματα στην σχέση του εν λογά ζευγαριού. Κυρίως όμως βλέπουμε την πορεία της ζωής του John Grogan προς την ωρίμανση και την ολοκλήρωση. Στο να γίνει ακόμα πιο εμφανής η εξέλιξη τη προσωπικότητας του ηρώα συμβάλει ρόλος του Sebastian, φίλου και συνεργάτη του Grogan, ο όποιος παραμένει στάσιμος σαν χαρακτήρας καθόλα τη διάρκεια της ταινίας, αιώνιο εργένης ανίκανος να αντιμετωπίσει την ενηλικίωση και να αναγνωρίσει τα πραγματικά νοήματα της ζωής. Ιδιαίτερα ευρηματικό κι επιτυχημένο είναι το κομμάτι της ταινίας που είναι μοντάζ από στιγμές της καθημερινότητας του ζευγαριού. Μαζί με τη αφήγηση του ηρώα μας διώχνει με γρήγορο, απλό κι ελαφρώς ειρωνικό τρόπο την δική του οπτική γωνία για το πώς κυλίει η ζωή του.
Οι Wilson και Aniston δένουν πολύ καλά σαν ζευγάρι και καταφέρνουν σε έναν πολύ μεγάλο βαθμό να αποδώσουν τα συναισθήματα των ηρώων αποδεικνύοντας ότι αυτές οι ταινίες αποτελούν το είδος τους.
Νομίζω ότι ο στόχος της συγκεκριμένης ταινίας δεν είναι ούτε να κάνει το κοινό να ξεκαρδιστεί με τα καμώματα του τετραπόδου ηρώα, αφού ο ρόλος του Μαρλει δεν είναι η κωμική φιγούρα, ούτε να ενθουσιάσει με την πλοκή της αφού και αυτή είναι ιδιαίτερα απλοϊκή. Η ταινία στοχεύει στο να παρουσιάσει τα μικρά και απλά πράγματα που ομορφαίνουν την ζωή και της δίνουν άξια, αυτά που πάνω κάτω υπάρχουν στην καθημερινότητα του καθενός μας και πολλές φόρες τα προσπερνάμε στην αναζήτηση του ιδανικού.

Ρούλα Καραγκούνη