ΓΟΥΝΤΣΤΟΚ

Αύγουστος 1969. 15 – 17 του μηνός. Φάρμα Μπέθελ στη Νέα Υόρκη. Γούντστοκ. 500.000 άνθρωποι από κάθε άκρη του κόσμου συγκεντρώθηκαν σ’ αυτό το φεστιβάλ που δεν προωθούσε εταιρείες καλλυντικών, κινητής τηλεφωνίας , επώνυμων ρούχων η λουξ αυτοκινήτων αλλά την αγάπη και την ειρήνη. Ονόματα όπως Jimmy Hendrix, Joan Baez, Santana , Jannis Joplin κ.α. ανέβηκαν στη σκηνή και κατέπληξαν το πλήθος. Άνθρωποι από κάθε γενιά ήταν εκεί. Άνθρωποι κάθε κινήματος και ιδεολογίας ,ανεξάρτητα από εθνικά και ηθικά σύνορα, ενώθηκαν και άφησαν πίσω τους κάθε προκατάληψη. Τραγούδησαν για το πόλεμο του Βιετνάμ, για τις ανισότητες στο κόσμο, για την αντιμετώπιση του υλικού πάθους της εποχής. Σύμφωνα με τη κατάθεση ενός υπερασπιστή της ιδεολογίας αυτής : <<Μένω στο έθνος του Γούντστοκ. Είναι ένα έθνος διαφοροποιημένων νέων. Είναι ένα έθνος αφιερωμένο στην συνεργασία ενάντια στον ανταγωνισμό, βασισμένο στην ιδεολογία πως οι άνθρωποι έπρεπε να είχαν ευγενέστερα μέσα συναλλαγής από την ιδιοκτησία και το χρήμα>>.
Οι άνθρωποι αυτής της γενιάς ήταν αλλιώς. Αλλεργικοί στα πολυτελή πάρτι των πλούσιων, στις παρτίδες γκολφ, στα ακριβά και επώνυμα ρούχα. Σέβονταν τη φύση και την άξια της ανθρώπινης ύπαρξης. Γελούσαν ,τραγουδούσαν για την αγάπη και αγωνίζονταν μέχρι θανάτου για την ειρήνη στο κόσμο. Οι νέοι τότε ήταν νέοι. Ήξεραν να ονειρεύονται , να είναι αισιόδοξοι και ρομαντικοί. Ταξίδευαν όλοι μαζί για να βοηθήσουν οποίον ήθελε να τους ακολουθήσει για να βρει έναν άλλο τρόπο ζωής. Μια ζωή απ’ την οποία η αγάπη για το αλόγιστο κέρδος, οι τυπικότητες και οι στημένες φωτογραφίες έμεναν απ’ έξω. Σπίτι τους ήταν η φύση και όπλο η χαρά και ο έρωτας. Μέσα στον αυθορμητισμό τους και στην αισιοδοξία τους για τη ζωή προσπάθησαν να προβάλλουν μια άλλη διάσταση για το ανθρώπινο είδος. Πως ο άνθρωπος γεννήθηκε για να αγαπά το συνάνθρωπο, να ονειρεύεται και να προσπαθεί για ένα καλύτερο κόσμο χωρίς πόλεμους και κοινωνικές ανισότητες.
Σίγουρα όλα αυτά ακούστηκαν ιδανικά και πολύ ρομαντικά. Έστω και αν ο ρομαντισμός αυτός είναι υπερβολικός, πού μπορεί να βρει κανείς σήμερα δείγματα ευαισθησίας και ρομαντισμού; Γιατί ο κόσμος σταμάτησε να κάνει όνειρα; Είναι το άγχος της δουλειάς, της εύρεσης μιας σίγουρης θέσης εργασίας, ο ταχύτατος τρόπος ζωής και ο τεχνοκρατικός χαρακτήρας της, ίσως όμως ευθύνεται και η ίδια η παιδεία. Σαν μαθητές πολλοί θα συμφωνήσουν πως μας μαθαίνουν περισσότερα για το πώς να μετριάζουμε τα όνειρα μας ,και για το πόσο ρεαλιστικά πρέπει να αντιμετωπίζουμε τις καταστάσεις παρά για το πόσο σημαντικά είναι τα ίδια τα όνειρα. Τα όνειρα ανοίγουν νέους δρόμους στη ζωή του ανθρώπου. Του δίνουν κουράγιο και πιστή. Και κάποια στιγμή όταν ο άνθρωπος μεγαλώσει και σκεφτεί τη πιο ζωντανή του ηλικία που είναι αυτή που εμείς ζούμε τώρα δεν έχει να θυμάται τίποτα. Γιατί ήταν συγκρατημένος μήπως και “γίνει ρεζίλι” ,δεν έπαιξε σα παιδί γιατί δε ήταν στη “μόδα” της εποχής. Κάθε είδος ρομαντισμού, αισιοδοξίας και αυθορμητισμού έχει γίνει κατάλοιπο μια άλλης εποχής. Οι άνθρωποι αποζητούν επαγγελματικό κύρος, αλόγιστη περιούσια και ένα σιδερένιο τείχος γύρω τους μήπως και πληγωθούν από τα ανθρώπινα συναισθήματα. Μπορούμε να αλλάξουμε τον κόσμο. Αρκεί να αποβάλλουμε τη στερεότυπη και εύκολη απάντηση πως ο κόσμος δε θα αλλάξει ποτέ. Ας ζήσουμε το δικό μας Γούντστοκ όχι ως τριήμερο φεστιβάλ αλλά ως μια στάση ζωής. Σίγουρα δεν ήταν έτσι όπως ακούγεται, αλλά είχε και αρνητικά στοιχεία όπως κάθε κίνημα. Μπορούμε όμως να φέρουμε πίσω τα χαμένα όνειρα και τις ελπίδες αυτών των ανθρώπων που αγωνίσθηκαν για ένα κόσμο χωρίς προκαταλήψεις.

Κατερίνα Ζαγκαρέτου